تسلیم-تفاله
استاد حسن رحیم پور ازغدی：
ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻳﺎﺳﺮ ﻋﺮﻓﺎﺕ ، ﺳَﻤﺒُﻞ ﺍﻧﻘﻼﺑﻴﻮﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻮﺩ.
ﻣﻦ ﻳﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ، چه قدﺭ ﻣﺎ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺳﺮﻋﺮﻓﺎﺕ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺘﻴﻢ ﺧﺪﺍﻳﺎ، ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕﻛﻨﻴﻢ؟!
ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻔﺎﻟﻪٔ ﺳﻴﺎﺳﻰ،
ﭼﻮﻥ ﺳﺎﺯﺵ ﻛﺮﺩ،
ﺳﺎﻑ، «ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﻳﺒﺨﺶ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ» ﺳﺎﺯﺵ ﻛﺮﺩ ،
به خاطر ﺍین که ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺑﮕﻴﺮﺩ،
ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻗﺪﺱ ﺩﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ،
ﺍﻣﺎ ﻋﻤﻼً ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻯ ﻧﮕﺮﻓﺖ.
یعنی اگر کسی به لحاظ منفعت سیاسی هم بخواهد به مساله مسجدالاقصی و قدس نگاه کند، این سوال را باید از خود بپرسد، آیا آنهایی که ایستادند و جهاد کردند بیشتر پیروزی و عزت بدست آوردند یا آنها که تسلیم شدند،سازش کردند و تن به مذاکره دادند؟
این بحث هم خیلی ذهنی و انتزاعی نیست،
نمونه های تاریخی اش پیش چشم ماست.
یاسر عرفات آدم کوچکی نبود،
سی چهل سال در صحنه بود.
ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺏ ،
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺩﺍﺩﻥ، ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺍﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺘﺮﺳﻚ ﻭ ﻛﻼﻧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ !
ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﺮﺩ!
ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻫﻢ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻤﻮمش ﻛﺮﺩﻩ بودند!
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻯ ﺍﻧﺪ،
ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ،
ﺗﺤﻘﻴﺮﺵ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺒﺪیلش ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻟﻪ.
(صهیونیزم و قصه ای که دروغ بود ، سال۹۱)
